Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2008

A Sunday smile

Θυμάμαι έναν καιρό που δεν μπορούσα να προστάξω τα σύννεφα, να έρθουν μέχρι εδώ, να σκοτεινιάσουν οι μέρες, να γίνει χειμώνας.
Θυμάμαι έναν καιρό που δεν μπορούσα να πιάσω κουβέντα στα δέντρα και στα πουλιά, μήπως μπορέσω και δω με άλλο μάτι τον κόσμο.
Όχι, τώρα, πως μπορώ δηλαδή…

Η ικεσία μου, σαν τουφεκιά στην ύπνωσή μου, σαν αμαρτωλό παραστράτημα στα «θέλω», στα «μπορώ» και στα έρμαια κοιτάσματα πολύτιμης ανάπαυσης των ματιών και των χειλιών μου. Μια ευχή, σαν βραδινή προσευχή, θέλω κι απόψε να χαρίσω σε σένα, που είσαι αλλού, πουθενά και παντού, πίνοντας νέκταρ στα στενά του μυαλού.

Τα πληκτροφόρα ταξίδια συνεχίζονται κάθε που αδειάζει ένα μπουκάλι νερό στην πήλινη γλάστρα του δωματίου μου, κάθε που ο εγκέφαλος αποσυντίθεται την ώρα που ερωτεύεται, την ώρα που ξεχαρμανιάζουν τα κύτταρα, κοιτώντας «αυνανιζόμενα» προς το εικονικό τοπίο της όποιας κατάκτησής τους. Χορδές φωνητικές και μη συνεχίζουν να μου κλείνουν το μάτι ακριβώς την στιγμή που η ηχώ επιστρέφει στα αυτιά μου… ακριβώς την στιγμή που μια αγκαλιά κατατροπώνει το περιττόν του πράγματος, και μια αναπνοή, σε έναν σκληρό αντιπερισπασμό, γαντζώνεται από τα κάγκελα του φωταγωγού για να πετάξει ή να βουτήξει. Έτσι απλά, μάλλον, ένα τραγούδι διασπάται σε αισθήσεις και ψευδαισθήσεις. ‘Έτσι απλά, μάλλον, «τεμπελιάζω» μπροστά μου, μπροστά σου και με μια κίνηση ιριδίζουσας «επανάστασης» ανοίγω τις κουρτίνες διάπλατα.

Μια παρέλαση στον ακάλυπτο ανάμεσα σε πατώματα και χώματα ενώ η τρομπέτα δίνει τον ρυθμό για μια κυριακάτικη βόλτα, ίσως και μια απογευματινή βότκα. Μα ξημερώνει Τρίτη; Ε και;

A Sunday smile you wore it for a while…

Μπορεί «μια κουρτίνα εν κινήσει» να παγώσει τον κέρσορα που πριν από λίγο αναβόσβηνε σαν τρελός στην οθόνη; Μπορεί, άραγε να οδηγήσει ένα δαχτυλίδι σε πλήρη περιστροφή στον παράμεσο; Μπορεί να τραβήξει βίαια ωτοασπίδες και λοιπά αντικλεπτικά από την βυθιότητα της ψύξης;

Σε λίγο…

Μια άφιλτρη συνουσία λέξεων ποντάρει στην ρουλέτα όσα λέω και τελευταία στιγμή κάνει την έκπληξη επιλέγοντας «κόκκινο», ενίοτε και πορτοκαλί, όταν φοράω τους κατάλληλους φακούς… ενώ σαν κρύβω το βλέμμα με τα λατρεμένα μου κιάλια όλα είναι πλέον μεγαλύτερα, από τα κόκαλα και τους μύες ως τις υποσχέσεις που καίνε σαν στοματικό διάλυμα τον ουρανίσκο μου.

Κάποιοι το λένε φιλί.
Κάποιοι το λένε πληγή.

Αισθάνομαι τώρα αυτή την ένταση των κινούμενων βλεφάρων ενός ονειρέματος, μιας μαγικής άγνοιας και μιας ηδονικής ανατριχίλας που ανακουφίζει το σφιγμένο μου χαμόγελο ακριβώς μετά το καλωσόρισμα.
Καλώς σε βρήκα, λοιπόν.
Αν σου πω, ότι δεν ξέρω από πού να αρχίσω… τι θα μου πεις;

A Sunday mile we paused and sang.

Ας κλείσω τώρα τις κουρτίνες.

9 σχόλια:

  1. Ανώνυμος15/1/08 14:35

    Μπορεί κάποιος να σταθεί σε ένα κείμενο για διαφορετικούς λόγους. Να προσέξει άλλα πράγματα από αυτόν που το έγραψε, να τον αγγίξουν άλλες λέξεις, άλλες εικόνες, από αυτές που εκείνος είχε στόχο. Είναι βλέπεις που ο συγγραφέας ξέρει τους λόγους, ενώ ο αναγνώστης όχι.

    "Μια άφιλτρη συνουσία λέξεων ποντάρει στην ρουλέτα "

    και παίζει χορό σκέψεων τρελό πηγαινοέρχοντας στα χρώματα, δίνοντας μας πάντα εκεί το ένα, το μαγικό αποτέλεσμα, που δεν χρειάζεται να είναι και συμπέρασμα.

    Μάλλον αυτή είναι η μαγεία.

    Δεν θα κατάλαβες πολλά μάλλον συγχώραμε. Καλή σου μέρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ουτε εγω ξερω απο που να αρχισω, παλευα με την προηγουμενη σου αναρτηση, ως τωρα.

    Θα αρχισω,
    τις κουρτινες μονιμως κλειστες....και τα παντζουρια. Μερικες φορες που αηδιαζω με την κλεισουρα ανοιγω τα πατζουρια, φωτιζει τοσο, που ξεχναω τις κουρτινες.

    ηρθε κοσμος
    τα λεμε ξανα....ξερεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος15/1/08 23:19

    Καλώς τα δέχθηκες, λοιπόν..
    Νομίζω πως το να μην ξέρεις από πού να αρχίσεις συνιστά από μόνο του μια καλή αρχή.. να μην σου φτάνει ο χρόνος να εκφράσεις όσα θες να μοιραστείς, να αποτελεί ο άλλος το σημείο αναφοράς σου, και οικειοθελώς να συντονίζεσαι σε τροχιά γύρω του.. με πυρήνα της ύπαρξής σου πια όχι την καρδιά σου, αλλά τον άλλον μέσα από την καθολική του αποδοχή..
    Και τότε η αναπνοή.. αποκτά φτερά και δεν πετά, απογειώνεται..
    Και το τραγούδι.. γίνεται αισθητή, χειροπιαστή πραγματικότητα..
    Και οι λέξεις.. ιδωμένες με ματιά αποδεσμευμένη από τις αλλοιώσεις των φίλτρων της λογικής, σε αναδεικνύει παμψηφεί νικητή στο ριψοκίνδυνο αυτό παιχνίδι..
    Χωρίς πληγές.. με φιλιά.. δίπλα σε κουρτίνες ανοιχτές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. το φιλι και η πληγη ειναι τις περισσοτερες φορες το ιδιο, γι αυτο και δεν αφηνεις να κλεισει ποτε. κρατα τα ενεργα, εκει ειναι το μυστικο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. -> freedula

    Τα κατάλαβα όλα... (αν αυτό μπορεί να λεχθεί με λόγο ουσίας).
    Καλώς όρισες.
    Για μένα αυτή είναι η μαγεία...
    Αυτό είναι το μυστήριο.
    Όταν κάποιος διαβάζει ένα γραπτό να νιώθει δικά του πράγματα. Να αισθάνεται σαν να γράφτηκε για εκείνον, σαν να το έγραψε εκείνος... έστω και μία μόνο φράση, έστω και μία μόνο λέξη, που στην κατάλληλη στιγμή, στο κατάλληλο χρονικό πολυεπίπεδο, ήταν εκεί σαν ολόγραμμα εκ των έσω του.


    -> dee dee

    ...και μες κλειστές κουρτίνες, βλέπεις απ'έξω... εκτός κι αν έχεις κουρτίνες θεάτρου, βέβαια. Ο τέταρτος τοίχος είναι προτιμότερος σε αυτή την περίπτωση.


    -> music box

    Όντως είναι μια πολύ καλή αρχή. Αυτή την αρχή ποντάρω στην ρουλέτα για να πετύχω τον πολυπόθητο συντονισμό...
    Αναμένω την εγγραφή και τις αναρτήσεις σου.


    -> αν ακούς

    Μακάρι να μπορούσα να πω κάτι για να εκφράσω το πόσο δίκιο έχεις. Αφήνω τα λόγια σου, όμως, ως έχουν.
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @ Dim, οι βολβοί μου ανθίζουν και σύντομα θα ντυθούν τουλίπες για χάρη μου, για χάρη τους, για χάρη του κόσμου αυτού...κάθε που αδειάζω λίγο νεράκι στη γλάστρα του δωματίου μου, ονειρεύομαι να ανθίζουν και χαίρομαι σαν μικρό παιδάκι.
    Κάποιοι το λένε φιλί.
    Κάποιοι το λένε πληγή.
    Εγώ το λέω υποψία...
    Υποψία φιλιού, υποψία πληγής, υποψία ζωής...
    Ίσως ακόμα να μην έχουμε δει τίποτα από τον κόσμο τούτο, παρά μονάχα ως υποψία να μας βασάνισε,να μας έκανε να κλάψουμε, να γράψουμε και να αγρυπνήσουμε.
    Κρατάμε και συνεχίζουμε και αδημονούμε να ανθίσουν εκείνα τα μικρά θαύματα της φύσης και να ντυθούν τουλίπες...
    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος19/1/08 14:59

    Καλημέρααα! Ελπίζω να είναι όλα καλά. Έχεις πρόσκληση, πέρνα να μάθεις :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. -> tanguera
    κρατάμε, συνεχίζουμε κι αδημονούμε
    γελάμε, κουρνιάζουμε, μονολογούμε
    πονάμε, φωνάζουμε, αναμασούμε
    ρωτάμε, πεθαίνουμε και ζούμε...

    Σαν οι βολβοί σου ντυθούν τουλίπες για χάρη σου... στείλε μου μια φωτογραφία.

    Πολύ όμορφο το σχόλιό σου. Καληνύχτα να έχεις...




    ->freedula

    πέρασα μια βόλτα από την γειτονιά σου... Να είσαι καλά για την πρόσκληση. Θα ανταποκριθώ σαν έρθει... η ανταπόκριση. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μόλις βάλουν τα καλά τους, θα έχεις την ευκαιρία να τις δεις...
    Είμαι σίγουρη ότι θα είναι πανέμορφες.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή